Mia unua rakonto en Esperanto

Decembro, la vintro komencas, la aero estas malvarma, kaj mi vekas por vidi  ĉi tiun.  Mi ŝanĝas la temperaturon de mia duŝo de varmeta al varmega post tio mi portas en mian kutiman ĉemizon, ĝi estas pli varma hodiaŭ pro la vintro. Mi ne portas streĉtian kolieron sed koltukon. La lernejo ne ŝanĝis multe, sed la lernantoj paroladas pri iliaj planoj por la vintra klaspaŭzo.
“Sensei,” studento demandis min. “ĉu vi vojaĝos dum la paŭzo?”
“Ne, mi nur resti ĉi tie en Tokio.” Mi respondas. “Sed tiu ne signifas ke mi ne amuziĝis min dum la paŭzo.”
“Ah, ĉu Hanada-sensei kaj vi havos rendevuon?”
Mi ridetas. “Jes, sed ne nur dum la paŭzo.”
Li kapjesas. “Imagu, nur la dua de vi kune la tutan tagon!”
Mi simple ŝurtotiras. “Kiu scias? Kial, ĉu iu de vi havas planojn, rendevuojn?”
“Jes…” estas la respondo de multe el la studentoj.
“Estas bona ke mi ne sciias multe pri viaj koramikecoj, aŭ mi ankaŭ incitetos vin.”
“Nu, aliaj isntruistoj jam incitetas nin.” Alia studento interrompas.
“Ilin estu, Ni faros ion dum la klaspaŭzo, sole aŭ kun iu. Se mi havos bonan tempon kun mi amikino, vi devu ankaŭ.”
—–
Post la klasoj, mi ricevas teksmesaĝo el Kasumi: “Ni kunvenu ĉe la parko”
Mi iras al la parko, Kasumi alvenas kaj brakumas min. “Feliĉan Kristnasko, Jun.”
“Ne ankoraŭ Kristnasko, sed dankon.”
“Nu, mi povas ĉiam doni al vi donaco, jes?”“Jes.”
“Do, mi havas ĉi tiun ĉapelon por vi. Mi trovis ilin en vendejo.”
“Ho, dankon.” Mi akceptas la kapelo. Ĝi estas Kirstnaska ĉapelo, sed verda. Oraj steloj estas kudrataj ĉirkaŭ la blanka rando. “Ĝi ŝajnas bona.”
“Jes. Ah, portu ĝin al vi!”
“Nun?”
“Jes! Mi volas scii ĉu ĝi vestas vin bone.”
Mi portas la ĉapelon, ĝi tenas sed ne kovras mian kapon, do mia haro ankoraŭ elmontras.
“Ĝi ŝajnas estas bela en vi!”
“Vere?” Mi ridetas. “Dankon. Ni iru al restoraco.”
—–
Mi vidas iomete la veteran raporton ĉi-matene, sed mi ne antaŭvidis fortajn ventojn. La vento blovas kaj mia ĉapelo flugas for de mi.
“Oh, ne!” Kasumi ekkrias. “Prenu tiun ĉapelon!”
Ni kuras al la fluganta ĉapelo, sed ni estas intruistoj, kaj instruistoj ne kuras. Kontraŭtrusta, ni postiras la ĉapelon ĝis ĝi haltas en lumfoston. Mi ne povas atingi la ĉapelo, kiu estas en ekstremaĵo de la lumfosto por paneloj kaj reklamrubandoj. Sed eble…
“Kasumi,” mi turnis al ŝi. “tiru mian brakon.”
“Kio?” sed post sekundo ŝi tenas mian brakon, “Sed se vi diras…” Ŝi tiras ĝin ek mia maniko kaj donas ĝin al mi. “Ĉu vi povas atingi ĝin kun viaj brakoj, Jun?”
“Mi pensas ke jes.” Kun mia brako en mia altra brako, mi atingas la ĉapelon. Homoj rigardas al mi strange. Kiu povas malligi sian brakon sen sango kaj la malliginte brako eĉ funkcias?
Sed tiu ne gravas, ĉar mi fine tenas la ĉapelon kaj streĉe portas ĝin en mi. Neniel ĉi tiu eliras mian kapon.
—-
Ni marŝas al proksima restoraco sen ideo kian manĝon ni havos. Post sidi ĉe nia tablo, ni legas la menuon. Estas bone ke la prezoj ne estas kara, jes, mi legis la prezoj unue.
Du bentojn kun porkaĵo kaj glaciteojn ni odronas. Post kelkaj minutoj, la manĝo alvenas. La porkaĵo estas bone fritita, la legomoj freŝaj, la saŭco bongusta kaj la rizo mola kaj varmega. Tamen la glaciteo gustas kiel la altaj. Kasumi frandas kaj mi tre ŝatas la gusto de la manĝo.
“Mi pagos, jes?” Mi demandas.
“Ah, jes, jes.” Ŝi respondas.
Mi rigardas al mia monujo. Kiom ĉi ĉiu kostas? Sed la viro devas pagi, memkompreneble.
Post la manĝo ni restas momenteton. Tra la fenestro la stratoj estas okupadaj kun marŝataj homoj kaj paroj sin varmiĝantaj.
“Jun,” Kasumi komencas demandi. “Ĉu vi certas ke vi havas sufiĉan monon?”
“Ne zorgu, mi pagos. Lasu mi pagi.”
Ŝi silente kapjesas, kaj mi demandas fakturon, kio mi pagas plene.
—-
Sekve, Kasumi kisas min kaj ni iras al niajn hejmojn. En mia vojo hejmen mi vidas kelkajn studentojn kiu atendas en la parko. Ili ankaŭ vidas min, sed neniu jam parolas nenion. Mi decidas demandi, “Ĉu vi ankaŭ havas siajn rendevuojn?”
Ili komprenas kaj ridetas. Mi daŭrigas marŝi, ekscitita ŝin vidi ree.
-FINO